Kırmızı Başlıklı Fotoğrafçı

Saat 05:00, beklediğimden daha sıcak bir hava, -2 derece. Sığınak tipli betonarme bir yapının içinde kamuflaj hazırlıklarına başlıyorum. Kamuflaj örtüsü ile kapatılmış pencereye 600 mm takılı Canon 1Dx'i yerleştiriyorum. Güneş bir buçuk saat sonra kendini gösterecek. 15 metre önümdeki leş birikintisini yırtıcı kuşların ziyarete başlaması için oldukça zaman var. Şimdi çay zamanı. Arka odadaki piknik tüpünde su ısınmak üzere.

Çayın demlenmesini beklerken ara sıra önümdeki alanı fenerle aydınlatıp kontrol ediyorum. Köpek sesleri ve ulumalar var ama şimdilik leşlerin etrafında birşey görünmüyor.

Çayımı koyarken ulumaların çoğaldığını duyuyorum. Ulumalar çoğaldıkça köpek havlamaları da artıyor. Köpekler mi uluyor yoksa etraf kurt mu dolu düşüne-dururken yarım ekmek, domates, peynir sofrasını kuruyorum.

Kahvaltı, çay devam ederken sık sık makinem orada duruyor mu diye kontrol ediyorum. Ayılar meraklı olurlar bilirsiniz. Şimdi gelir de benim 600mm lens ile ilgilenir ise hiç iyi olmaz. Kendimi bu düşüncelerle eğlendirmeye çalışsam da "gelir ise lensi alsın da bana bulaşmasın" dediğim anlar da oluyor tabi.

Köpeklerin leşlere fazla dadanmasını önlemek için bulundurduğum maytapları kullanıp, seslerden sayıları artıyor gibi gelen kurtları kaçırmakla kaçırmamak konusunda kararsızım. 06:38 de hava herhangi bir ışık kaynağı kullanmadan 100 metre ötesine kadar görebilecek/seçebilecek kadar aydınlanıyor. Kurt sesleri yok oluyor. ISO'yu 1600 e getirip birkaç deneme çekim yapıyorum.

Köpekler leşlerin etrafında toplanmaya başlıyor. Birden köpeklerin donup kaldığını görüyorum. Hiç birşey yapmadan öylece duruyorlar. Ancak aralarında bir tanesi çok hareketli. Biraz daha dikkatlice bakınca bunun bir köpek olmadığını anlıyorum.

Ve deklanşöre basmaya başlıyorum.

Çok telaşlı. Önce bir parça leş alıyor, leşlerin etrafında bir tur attıktan sonra ağzındakini bırakıp bana doğru yaklaşıyor ve kafasını yere eğip bir bakış attıktan sonra tekrar leşlere doğru yöneliyor. Etrafında bir tur daha atıp, bir, iki üç.. beş derken leşleri ağzında biriktirmeye başlıyor. Ağzına ne kadar çok şey sığdırdığına inanamıyorum.

Doğa fotoğrafçıları özellikle de memeli fotoğrafı çekenler bunu duyunca "adamı döverler" ama ağzında biriktirme olayını abartınca, yırtıcı kuşlara bir şey bırakmayacak korkusuyla "hoşt.. hoşştt.. haydeee.. hıoşt" naraları atıyorum ve kurt kaçıyor. Neyse ki kendisini ve varsa yavrularını doyuracak kadar leş ile birlikte gidiyor.

Muhteşem bir yaratık, özellikle ağzındakini bırakıp bana doğru yönelip attığı bakışlar adrenalin yükseltiyor. O bakışlar esnasındaki kalp atışlarımdan o anda çektiğim kare de biraz etkilenmiş, diğerleri kadar net değil.

Hayır, o ağızındakini bırakmak da ne oluyor be kurt kardeş? "Bunu beğenmedim, sana geliyorum" dercesine. Üstelik kırmızı başlıklı kız muamelesi bile yok, büyükannemin geceliğini giymek, onun başlığını ve gözlüğünü takmak yatağa yatıp yorganı boğazına kadar çekmek de yok.. öyle aleni aleni üzerime geliyorsun.. ne oluyoruz yani?

"Kolların neden bu kadar büyük Büyükanne?"
"Seni daha iyi kucaklamak için!" dedi kurt.
"Kulakların neden büyük, peki?"
"Seni daha iyi duyabilmek için!" dedi kurt.
"Gözlerin neden kocaman, peki?"
"Seni daha iyi görebilmek için" dedi kurt.
"Dişlerin neden sivri peki?"
"Seni daha iyi yiyebilmek için" dedi kurt.

"hoşt.. hoşştt.. haydeee.. hıoşt" diye bağırdı fotoğrafçı.

Kurt kaçtı, oralardan bir avcı geçmesine, kurdun karnını yarıp fotoğrafçıyı çıkarmasına gerek kalmadı.

"Böyle başlayan bir gün nasıl devam edecek, akbabalar, kartallar da o bakışları atacaklar mı?" düşünceleri arasında karar veriyorum: Şimdi kahve zamanı..

Not: Yakın çevremden tepkiler : "Kurda kuşa yem olacaksın!"

Aynı günden diğer yazılar: O bir Efsane! ve Güneşe Yükselen Ruhlar